Kızıl Çin yönetimi yıllardır kendisine gelir sağlamak için, tıbbi yardım, hastaların iyiliği, atıkların değerlendirilmesi gibi gerekçeler öne sürerek mahkumların organlarını satmaktadır. Diğer bir deyişle mahkumların organlarını kar amaçlı kullanmaktadır. Devlet, mahkumların idamından sonra kullanılabilir her organ başına ortalama 10-15 bin dolar kar elde etmektedir. 1970'lerde çıkarılan "idam edilen mahkumların bedenlerinin kullanılmasına" dair kanunla, idam edilen kişilerin organlarının kullanılması meşru hale getirilmiştir. Buna göre, eğer mahkum sahipsizse veya kendisi ya da ailesi ölümünden sonra organlarının kullanılmasına izin vermişse, idam edilen kişilerin organları alınarak satılmaktadır.
İlk bakışta belki makul gibi gözükebilecek bu uygulamanın, Çin'deki ortam göz önünde bulundurulduğunda, aslında ne kadar vahşice olduğu daha kolay anlaşılacaktır.
Çin'de belki de en değersiz şey insan hayatıdır ve sudan bahanelerle ayda ortalama 300 kişi idam edilmektedir. İdam edilen kişilerin büyük çoğunluğu ise sahipsiz konumundadır, çünkü aileler yakınlarının nerede tutuklu bulunduğunu bilmedikleri gibi, genellikle idam edildiklerinden de çok sonra haberdar olmaktadırlar. Çoğu zaman da idam edilen yakınlarına, kendi başlarına bir şey gelmesinden çekindikleri için, sahip çıkmamaktadırlar. Bu durum neredeyse idam edilenlerin hepsinin vücudunun parçalanıp organlarının alınmasını meşrulaştırmaktadır. Nitekim Harry Wu, bu gerçeği kendi yaşamından bir örnekle şöyle belirtmektedir:
Herkes gayet iyi bilir ki Çin'de tüm toplum her yönüyle Komünist Parti'nin denetimi altındadır. Ve eğer Çin Halk Cumhuriyeti'nde bir kişi "devrim karşıtı" veya "sınıf düşmanı" olmakla suçlanmışsa o kişi ya ailesinden tamamen koparılır, ya da ailesinin de onu suçlaması sağlanır... Çalışma kampında tutulduğum 19 yıl boyunca ailemden hiç kimse teknik olarak beni görmeye gelmedi. Eminim ki o zaman idam edilseydim, ben de sahipsiz ya da ailesi tarafından reddedilenler konumunda olacaktım ve bedenim hükümetin kar etmesi için kullanılacaktı. (Testimony of Harry Wu On Organ Trafficking By Chinese Communist Government, www.laogai.org/testimony)
Ayrıca ailelerin idam olayından haberi olsa bile, Kızıl Çin hükümeti idam edilen kişinin veya ailesinin iznini almaya pek de ihtiyaç duymamaktadır. Ya da bir şekilde onları, yakınlarının organlarını bağışlamaya ikna etmektedir. Mahkumların organlarının izinsiz olarak Çinli yetkililerce alındığı Çinli bir doktor tarafından New York'da yapılan bir açıklamada şöyle dile getirilmektedir:
Harry Wu ABD'de açıklama yapmadan önce izin diye bir şey yoktu, ama şimdi Çin hükümeti mecburiyetten bazı formaliteler icat etti. Dolayısıyla şimdi bir yabancı bu konuda bir şey sorduğunda artık ona verecek cevabımız var: "Elbette, merak etmeyin." (Testimony of Harry Wu On Organ Trafficking By Chinese Communist Government, www.laogai.org/testimony)
Harry Wu 1994'de, mahkumların organlarının çıkarıldığı seanslara defalarca katılmış bir hastane görevlisi ile yaptığı görüşmede, görevlinin kendisine, "başı hedef alan tek bir kurşun, beyni parçalıyor. Beyin ölümü gerçekleştikten sonra da, artık o bir insan sayılmıyor, sadece bizim kullanacağımız bir atık durumuna düşüyor" dediğini aktarmakta ve Çin hükümetinin mahkumlara bakış açısını gözler önüne sermektedir. Buna göre mahkumlar, öldürülmesinde bir sakınca olmayan ve bedenleri atık olarak kullanılabilecek kişilerdir. (Testimony of Harry Wu On Organ Trafficking By Chinese Communist Government, www.laogai.org/testimony)
Daha sonra bu organlar devlet tarafından yurt dışındaki hastalara fahiş fiyatlarla satılmaktadır. Hatta Çin'de doktorlar yurt dışından gelen hastalara, toplu idam dönemlerini beklemelerini tavsiye etmektedirler. Mahkumların organlarının alınmasından sonra bu organların kim için ve nasıl kullanılacağı da komünist devlet tarafından belirlenmektedir. Her zaman olduğu gibi, Komünist Parti yöneticileri öncelikli sınıftır. Daha sonra yabancı veya yurt dışında yaşayan Çin vatandaşları gelir. Eğer yeterince paraları varsa, Çin'de yaşayan halk da bu organlardan faydalanabilir. En son faydalanma hakkına sahip olanlar ise, çok ihtiyaçları olsa bile, sırada olan fakir Çinli hastalardır. Dolayısıyla bu, insanlığın iyiliğine değil, Komünist Parti yöneticilerinin ve elitlerin yararına çalışan bir sistemdir. Ve bu sistem, çoğu zaman düşünmekten ve farklı fikir getirmekten başka hiçbir suçu olmadığı halde katledilen kişilerin organları çalınarak yürütülmektedir.
Yapılan araştırmalar 1970'li yılların başından 1995 yılı ortasına kadar Çin'de 20 bin böbrek naklinin gerçekleştirildiğini göstermektedir. Uluslararası Af Örgütü'nün 1996 tarihli raporu ise idam edilen mahkumların neredeyse %90'ının organlarının alındığını belirtmiştir. The Washington Post gazetesi 27 Haziran 2001 tarihli sayısında, organ ticareti içerisinde yer alan bir doktorun itiraflarına yer vermiş ve bu ticaretin Çin'de ne derece yaygın olduğunun altını çizmiştir.
Habere göre yanık uzmanı olan Wang Guoqi isimli bu doktor 100'den fazla defa mahkumlardan organ alınması operasyonuna katılmıştı. Bu operasyonlarda mahkumların derilerinin ve kornealarının toplanmasına yardımcı olan Guoqi, çalıştığı "Tianjin Yarı Askeri Polis Hastanesi"nde bu organların fahiş fiyatlara satıldığına da tanıklık etmişti. İdam tarihlerini ve yerlerini, operasyona katılan doktorların isimlerini ve tıbbi prosedürlerin grafik dökümünü de detaylı olarak veren Dr. Wang Guoqi, mahkumların vurulduktan sonra hemen ambulansa götürüldüğünü ve ölümünden birkaç dakika sonra organlarının alındığını anlatıyordu. Daha sonra ceset krematoryuma götürülüyor ve burada Guoqi ve diğer doktorlar cesedin derisini yüzüyorlardı. Dr. Guoqi bu manzarayı şöyle anlatıyordu:
Çıkarılabilir tüm organlar ve dokular alındıktan sonra geriye çirkin bir et yığını kalıyordu. Daha sonra ceset krematoryumun yetkilileri tarafından alınıp götürülüyordu. (The Washington Post, Chinese Doctor Tells of Organ Removals After Executions, 27 Haziran 2001)
Dahası Çinli yetkililer organların alınması için her zaman mahkumun ölmesini beklemiyorlardı. Guoqi'nin yaşadığı bir olay bu durumun çarpıcı örneklerinden birisiydi: Görevli mahkuma ateş etmiş, ancak kurşun mahkumu anında öldürmemişti, mahkum yerde titremeye devam ediyordu. Buna rağmen doktorlara mahkumu ambulansa götürmeleri emredilmişti. Ürologlar hemen böbreklerini alırken, Guoqi ve diğer yanık cerrahları deriyi soymuşlardı. Daha sonra da yarı ölü olan mahkumu plastik bir torbaya koyup çöpe atmışlardı. (The Washington Post, Chinese Doctor Tells of Organ Removals After Executions, 27 Haziran 2001)
